اشعار

چه شود فرصت دیدار به ما هم بدهند            فیض هم صحـبتی یـار به ما هم بدهند

آنقَـدَر بر در این خـانـه گـدا می‌مـانیم            لـقـبِ نـوکـرِ دربـار به مـا هم بـدهـنـد

هرکسی طالب وصل است بلا می‌بیند            محـنت دوری دلـدار به ما هـم بـدهـند

خوابمان بُـرده و داریم امید آخـرِ کار            چشم روشن؛ دل بیدار به ما هم بدهند

وسع ما نیست خریداری یوسف ایکاش            پـای رفـتن سرِ بـازار به ما هم بدهـند

همۀ حاجت ما هست در این مـاه خـدا            حال خوش لحظۀ افطار به ماهم بدهند

ای راز سـر به مُـهـر دلِ بـی‌قـرارهـا            ای حـرف آخــر هـمـۀ سـر بـه دارهـا

از آن زمان که جبر در عالم نبود، بود            در اخـتــیـار تــو دلِ بــی‌اخـتـیــارهـا

گُـلبرگ های لاله بسی سُـرخ تر شدند            وقـتی وزید عـطـرِ تو در لالـه زارها

تا کـشـتی نجـاتْ تـو، تـا نـاخُـدا تـویی            عـرشِ خُـداست مَقصدِ کشتی سوارها

ای کُهنه کارِ گریه شناسی به لطف تو            قـیمـت گرفـته گـریـۀ مـا تـازه کـارها

در شرمساری از تو همین بس که خُشک بود            آن جا که داشتـیم ز چَـشـمْ، انـتـظارها

شُکر خُـدا که در اثـر گرمی هواسـت            اســم تو، گــاه روی لـبِ روزه دارها

آقـا و گـرنه هـیـچ کـسی نیست یـادِ تو            در این هوای گرم به جُز ریگ زارها

چون غرقِ زخم بودی و در آن هوای داغ            صورت گذاشتی به روی ریگ های داغ

خبر آمد رمضان است خـدا، می‌بخشد            بی‌کم و کاست و بی‌چون و چرا می‌بخشد

معصیت کارتـرین بـاشی اگر با تـوبه            وسـط بـزم منـاجـات و دعـا می‌بخـشد

قطره‌ای اشک ز چشمت بچکد می‌بینی            که چه آرامشی این حال بکا می‌بخشد

تیر شیطان به دلت کرده اثر غصه نخور            که خـداونـد طـبـیـبـانـه دوا مـی‌بخـشد

سفـره داری خـدا فـرق عجـیـبی دارد            میهمان را عوض آب و غذا، می‌بخشد

آن قـدر بخـشـش او وسع زیادی دارد            که دراین ماه بخواهد همه را می‌بخشد

دید اعمال بـد و زشت مرا هیچ نگفت            او کریم است و کریمانه خطا می‌بخشد

حاجتت را تو بگو چونکه اجابت با اوست            عاشقان را سفـر کـرب و بلا می‌بخشد

تـه گـودال تـجـلّـی کـرامت شـده است            شاه بر قـاتـل خود نیـز عـبا می‌بخـشد

دامنـم آلـوده شد گرچه ز دنـیا دوستى            جان به قربانت كه بخشیدى مرا با دوستى

نا سپاسم، نا پـسندم، نا رفـیـقم، یا رفـیـق            از تو امّا من ندیـدم چـیزى اِلّا دوستى

می‌توانستى بسوزانى، نسوزاندى مرا            اى فداى مهربانی‌ات كه حـقّـا دوستى

در جوابت یا لجاجت كرده‌ام یا سركشى            در جوابم یا محبّت می‌كـنى یا دوستى

یا زمین گیرند مردم یا زمینم می‌زنند            تو بلندم میكنى، یا رب تو ما را دوستى

واقعاً ناراحت از قهـر و عِتابت نیستم            می‌شود محكمتر اصلاً بعدِ دعوا، دوستى

رو به قبله سجده آوردم، نجف لبّیك گفت            حق پرستى بس خلاصه شد به مولا دوستى

وصف مجنون بودن من را بپرس از فاطمه            در میان قوم مشهورم به لیـلا دوستى

دوستانت گر شهـیدان حـریم زینب اند            فـاصله داریـم ما بـیچـاره‌ها تا دوستى

از گناهت كم نكردى، كربلایت دیر شد            اى دلى كه ادّعـا دارى كه آقـا دوستى

می‌شود فهمید از بابُ الحسینِ محشرت            بیشتر از دیگران با سینه زنها دوستى

از بُـنَىَّ گفـتن زهرا دلِ گودال ریخت            تا قیامت تر شده هر چشمِ زهرا دوستى

ما بین خوبانت به بدها هم نظر کن            یکـبـار هم از کـوچه اینهـا گذر کن

خـیـلی گـناه آورده‌ام اینجـا بـبخـشی            شام مرا با نـور آمـرزش سحـر کن

من بـند بنـدم با گـنـاهـان انـس دارد            آتش بزن! جـسم مرا زیر و زبَر کن

هر تیر را شیطان بسمت قلبم انداخت            یا نـور و یا قـدوس هایم را سپـر کن

بی‌گریه می‌میرم تو را حق سه ساله            سهـمـیه چـشمان من را بیـشـتر کن

این بنده سرکش به تو امیدوار است            خیلی بدم اما تو با من خوب سر کن

هر بار رفتم کـربلا لطف حسن بود            یا مجتبی! ما را تو راهـیِ سفـر کن

هر موقعی امضا زدی شش گوشه‌ام را            در روضۀ زینب گدایت را خبر کن

رسیدم مرا غـرق احسان کنی            جـهـان مـرا نـور بـاران کـنی
مـرا در خـیــابـان تـنــهـایـی‌ام            پریشان تر از هر پریشان کنی

الــهـی و ربـّی و یــا ســیـّـدی            لبم را به نامت غزل خوان کنی
ستاره ستاره به هر قطره اشک            شب صورتم را چـراغان کنی
دل رو بـه ویــرانـی‌ام را خـدا            دوباره در این مـاه بنـیان کنی
مرا در نـسـیـم سحرهای نـور            به عطر مناجات مهـمان کـنی

الـهـی اعـوذ به وجـه الکـریـم
مـنـم بـنـده عـاصیت یا رحـیـم

بـه مـهـمـانـیـت بـی‌نــوا آمــدم            پـریـشان و بـی‌دست و پا آمدم
من از هر چه محتاج محتاج تر            بـه درگــاه لـطـف شـمـا آمـدم
پی لحظه‌هایی که از دست رفت            به دنـبـال یـک روشـنـا آمــدم
من از خود صدایی ندارم خدا            بـه لـطـف ابـوحـمـزه‌هـا آمـدم
وَ مَـنْ اَيْنَ لِـی خَيْـرُ یا ربَّـنـِی            ببین مـانـده از هـر کجـا آمـدم
و الـحــمــد لـلـه يَـدْعــوُنَــنـی            شـنــیـدم کـه گـفـتـی بـیـا آمـدم

من از سمت تنهایی‌ام می‌رسم
بـرای شـکـوفـایـی‌ام مـی‌رسـم

به یـا ربـنـای شـب مـرتـضـی            در این ماه عاشق ترم کن خدا
به تسبیح زهرا از این روزه‌ها            مـرا تـشـنـۀ جـام وصلـت نـما
پس از تشنگی عاشقی در پی است            سر سفره افطار و اشک و دعا
زبان روزه و دل پی روضه است            عجب روضه‌ای دارد این روزه‌ها
در این روزهای پُر از تشنگی            شده ذکر قـلبم عـطـش کـربـلا
عـطش بود و شرمندگی رباب            عـطش بود و لالایـی بـی‌صدا
عطش بود و در خیمه‌ها کودکی            که فـریاد می‌زد عـمو جان بیا
عطش بود و گودال و باران سنگ            و زینب که می‌دید این صحنه را

لب تشنه از دشـنه سیـراب شد
لب تـشنه بر نـیـزه‌ها قـاب شد

هر چند که در زندگیم رنگ خدا نیست            اما به لـبم سوی خـدا غیر دعـا نیست

آنکس که بود اهـل بکـا، می‌شود آزاد            صد حیف که بر دیده و دل حال بکا نیست

این روزۀ ما نیـست سپـر در بَرِ آتـش            در روزۀ ما غیر دورنگی و ریا نیست

در ماه کریمان دل من خوش به کریم است            چون غیر کریمان که کسی فکر گدا نیست

هـر چـنـد کـه آلـوده‌ام امـا دم افــطـار            در سیـنۀ من غـیر غـم کـربـبلا نیست

گر روزه نگیرد ره روضه چه ثوابی            بی‌روضه که خیری به دل روزۀ ما نیست

با روضه خدا میخرد این بندۀ عاصی            با روضه دل از حضرت ارباب جدا نیست

ای شـمـر چرا بر تن ارباب نـشـسـتی            بر سینۀ او جای تو ای بی‌سر و پا نیست

بایـد به التـماس گـدایان نـظـر کـنند            آنانکه خاک را به دم خویش زر کنند

امشب بناست با من آلـوده سر کـنند            سرمـایۀ بـکـای مـرا بیـشـتـر کـنـند

حـالا هـجـوم خـیـل گـدا را قـبـول کن

یا رب بحـقّ فـاطـمـه ما را قـبـول کن

از هرچه زشتی است خدا توبه میکنم            از زنـدگی بـدون دعـا توبه مـیکـن

از غیبت و دروغ و ریا توبه میکنم            از دور بودن از شهـدا تـوبه میکـنم

بد کرده‌ام به حق خودم عـفـو کن مرا

با قوم و خویش قهر شدم عفو کن مرا

شبهای جمعه خیری و خیرات من چه شد            یاسین برای شادی اموات من چه شد

آن برکتی بود به اوقات من چه شد            انس همیشگی به روایات من چه شد؟!

از یـاد یـار غـفـلـت مـن اشـتـبـاه بـود

با این و آن رفـاقـت مـن اشـتـبـاه بـود

امشب تمام نغمه لبها علی عـلی‌ست            ذکری که نقش بسته بدنیا علی علی‌ست

حرزی که بسته شیعه به لب یا علی علی‌ست            زهرا نگاه کرده به هرجا علی علی‌ست

بابای ما علی‌ست مسیحای ما علی‌ست

شکرخدا که مرجع اعلای ما علی‌ست

گفتم عـلی و از نجف آمد ندا حسین            ای شیعه با علی تو بگو یکصدا حسین

لـبیک یا غـریب و لـبیک یا حـسین            صلّو علی رقیه و صلّو علی حسین

یک یا رقـیـه بوده هـمـیـشه دوای من

جـانـم فــدای دخــتـر اربـاب بـی‌کـفـن

جانـم فـدای بـازوی شـلاق دیـده‌اش            جانم فـدای عـمۀ محـنت کـشـیده‌اش

جانم فدای موی به هر سو کشیده‌اش            آن قـد زیر چکمۀ دشمن خـمـیده‌اش

جـانـم فـدای دلهـره‌هـایـش بـرای شـاه

وقـتی که بود غـلـغـلـه‌ای بین قـتـلگـاه

جدا از این برکات سحر شدن کافی است           بیایی و بروی، بی‌خـبر شدن کافی است

عـزیـز فـاطـمه تا کی به هر دری بـزنم           بیا بیا که دگر در به در شدن کافی است

ز نان شبهـه ببـین تحـبـس الـدُّعـا شـده‌ام           دعای هر سحرم بی‌اثر شدن کافی است

خودت به تـرک گـناهـان مرا بـده یاری           که غصه‌های دلت بیشتر شدن کافی است

چگـونه گـریه کـنم تا به من نگـاه کـنی؟           بس است، این همه دور از نظر شدن کافی است

تو رحـم کن به دلی که فـقـط تو را دارد           به من سری بزن، این خونجگر شدن کافی است

ز فرط معصیت آهم به سینه کاری نیست            میان آیـنـه‌ام نـقـشی از نگـاری نیست
قــسـاوت دل آلــوده، کــار دسـتــم داد            دگر ز دیده‌ام اشک زلال جاری نیست

تمام مُلک جهان را بگرد و خوب ببین            که رو سیاه تر از من گناه کاری نیست
همه جوارح من با گـناه مأنـوس است            گرسنگی و عطش رسم روزه داری نیست
رفاقت من و تو رنگ و بوی دیگر داشت            به حال و روز دلم جای آه و زاری نیست؟
بـیا و بی ادبـی هـای مرا نـدیـده بگـیر            به غیر جود و کرم از تو انتظاری نیست
تمام دل خوشی من محبّت عـلی است            ز هیچ کس به جز آقا امید یاری نیست
حـرام بـاشد اگر رو به غـیـر او بـزنم            کریم تر ز علی هیچ سفره داری نیست
سگ قـدیـمـی دربـار شـاه لـو کـشـفـم            به جز مقابل شه جای خاکساری نیست
قـسـم به چـادر خـاکی برای حفظ ولا            شبـیه مادر سادات جـان نـثاری نیست
خوشا به حال کسانی که با بصیرت محض            حمایت از ولی امرشان شعاری نیست
مدال عشق حسین است سینه‌های کبود            حریف سینۀ ما شعله‌های ناری نیست
به گریه بهر حسین یار مادرش هستم            ز هجر کرب و بلایش به دل قراری نیست
خـدا ز سـوز دل زیـنـب آفـریـده مـرا            به نام سیـنـه زن کـربـلا خـریـده مـرا

بـریـده‌ام ز هـمه تـا که یـار من باشی            قـرار این جـگـر بـی‌قـرار من بـاشـی

ز هرچه غیر تو خالی نموده‌ام دل را            به این امید که یک دَم نگار من باشی

برای این که به سویت دوباره برگردم            به روی بـاز تو در انـتـظار من باشی

شبیه برگ خزان؛ زرد و خشک می‌آیم            که بـا نـسیـم محـبـت بـهـار من بـاشی

من از سیاهـی شبهـای قـبـر می‌تـرسم            چه می‌شود که در آن دَم کنار من باشی

مرید شاه نجف می‌شوم که در محشر            به احـترام عـلـی فکـر کـار من باشی

دلم خـوش است به نـور محبت زهـرا            چـراغ روشن شبـهـای تـار من بـاشی

تـمـام عـمـر ز داغ حـسیـن می‌سـوزم            کـه تـو امـان دل داغــدار مـن بـاشـی

به گریه گفت عـزیزم به نیـزه آمده‌ای            مـیـان کـوچـه و بـازار یـار من باشی

به پای حنجـر تو گـیـسویم سپـیـد شده            خودت که شاهد این انکسار من باشی

نگاه مضطربت روی نیزه می‌چـرخد            به فکـر عـزّت ایـل و تبـار من باشی

اگر چه صورت زیبای تو بهم خورده            هـمیشه دلـبـر نـیـزه سـوار من بـاشی

الـهــی الــهــی الــهــی الــهــی            !نگاهی نگـاهی نگـاهی نگـاهی!

تو هـستی پـناه هـمه اهـل عـالـم            مرا غـیر عـفـو تو نبود پـنـاهـی

گـناه و خـطـای هـمه اهل عـالـم            به دریـای عـفـو تو نبود گـناهی

نـدارم به غـیر تو ربِّ کـریـمی            نـداری چو من بـنـدۀ روسیـاهی

نه رویی که بر درگهت آورم رو            نه کاهی که کوهی ببخشی به کاهی

نه تابی که در نار قهرت بسوزم            نه اشکی که جاری کنم گاه‌گاهی

گـنـاهـان بسـیار از چـار جـانب            به من حمله آرند همچون سپاهی

به تنگ آمد از درد بی‌دردی‌ام دل            نه دردی نه اشکی نه سوزی نه آهی

همه هست من هست بار گـناهم            هـمه زنـدگـانی عـمـرم تـبـاهـی

همه راه‌ها بسته بر روی "میثم            "ندارد به جز باب عفو تو راهی

خواهند اگر ببخشند از مجرمی گناهی            اول ورا نوازند با سوز و اشک و آهی

دریای عفو جوشد از اشگ دردمندی            اوراق جـرم سـوزد از آه صبحگـاهی

اینجا گناه بخشند کوهی به کاه بخـشند            بیچاره من که با خود ناورده پّرِ کاهی

ای وای اگر برای افـشای هر گـناهـم            گردند روز محشر هر عضو من گواهی

هر چـند روسیـاهـم با آنهـمـه گـنـاهـم            مشتاق یک نگاهـم مـولای من نگاهی

یا رب چگونه سوزد آن کو در آستانت            رخسار خویش سوده بر خاک گاه گاهی

بار گناه سنگین ره منتهی به بن بست            در پیش رو ندارم جز باب توبه راهی

از من گنه بود زشت از تواست عفو، زیبا            ای عـفـو از تو زیـبـا، العـفـو یا الهـی

تن خـسته؛ پا شکـسته، درها تمام بسته            جز باب رحـمت تو نـبود مرا پـناهـی

عـمری گـنـاه کـردم دل را سیاه کردم            من اشتـبـاه کـردم یا رب چه اشتباهی

آلـودگـی دل را با اشـگ تـوبـه شـویم            تـا در دلـم نـمـانـد آثـاری از گـنـاهـی

با کـثـرت گـنـاهم مـپـسـنـد روسیـاهـم            کاورده‌ام عـلی را در عـین روسیاهی

مهر علی است «میثم» مهر نجات عالم            بی‌حُـبّ او نباشد طاعات جـز تـبـاهی

جای آن است درِ رحـمت تو باز شود            بـنـدۀ غـرق گـنـاه تـو سـرافـراز شود

این پـرسـتـوی به دامـان گـنـه افـتـاده            پَـر و بــالـی زده آمــادۀ پــرواز شـود

ملک و حور به فرمان تو هورا بکشند            تا خجالت زده‌ای توبه‌اش احراز شود

آخـرِ فـصلِ گـنه کـاری این دل برسد            عـشق بازی تو با بـنـده‌ات آغـاز شود

مثل خورشید، به روشندلی‌اش می‌بالد            آنکه با پرتویی از نور تو دمساز شود

معجز آسا دل حق در گرو توّاب است            چه عجب تائب اگر صاحب اعجاز شود

دم گـرم و نـفـس پـاک مـسیـحا گـیـرد            با مـنادی سحـر هر که هـم آواز شود

ای خوشا آنکه شهـیـد غـم دلـدار شود            صاحب مرتبـۀ عـالـی و ممـتـاز شود

سورۀ فـتح چو از مکّـه تـلاوت گردد            در رکـاب پـسر فـاطـمه جـانـباز شود

ای خوشا آنکه دلش وقف دعای فرج است            با گـل عشق خـدا همدم و همراز شود

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم            نمانـده باطنی اصلا به ظاهـر دیـنم

نگـاه کردم و دیـدم تـمام شد عـمرم            هـنـوز جـاهـلـم و بـنـدۀ شـیـاطـیـنـم

گـناه کـردم و از رو نـرفـتم و حالا            مرا زمین زده این کوله بار سنگینم

قـساوت دل آلـوده‌ام سبب شده است            امام عـصر خودم را اگر نـمی‌بـیـنم

همیشه بر در این خانه محترم بودم            مـنی که مستحـق نـاسـزا و نفـریـنم

خودم اگر چه خودم را دگر نمی‌بخشم            ولی به رحمت پروردگار خوش بینم

درست نیست بیایم به خانه، می‌دانم            اجازه هست کمی پشت خانه بنشینم؟

اگرچه شیعـه نبودم تـمام عـمرم را            خوشم به لطف علی در صف محبینم

شنیده‌ام که عـلی همدم فـقـیران بود            در آرزوی علی سال هاست مسکینم

خـدا کـنـد که بـیاید کـنـار من بـاشد            خـدا کـنـد که بـیایـد زمان تـلـقـیـنـم

مرا به مرهم و طب و طبیب حاجت نیست            که اشک روضۀ عباس هست تسکینم

شکسته‌ای کـمرم را بلـند شو برویم            سکینه را چه کنم من، شهید خونینم؟

هـزار شکـر که اُمُّ البـنـین نمی‌بـیـند            چـقدر غنچۀ تیر از تن تو می‌چـینم

با لب خـشکـیده هر دم یاد سـقا می‌کنم            روزه‌ام را با سلامی بر شما وا می‌کنم
با صدای ربنا هر دم به هنگـام وضو            نام زیـبای تو را آهـسته نجـوا می‌کنم

بعد مغرب وقت افطار و زمان عاشقی            با زیارت نامه‌ات سجـاده را تا می‌کنم
روزۀ بی‌ذکر تو اصلا نمی‌چسبد به من            طول روزم کـربلایت را تـمنّا می‌کنم
با نگاهت برمن سائل کـرامت داده‌ای            قطرۀ ناچیزم و رو سوی دریا می‌کنم
سفره پهن است و کریمان منتظر بر یک گدا            کاسه‌ام را می‌بـرم تقدیم زهـرا می‌کنم
در سحرها هم به فکر روضه‌هایت بوده‌ام            در میان سینه‌ام یک تکیه برپا می‌کنم
دور تسبیحم شد آقا «یاغریب فاطمه»            من خودم را بین عشاق شما جا می‌کنم

توبه‌ام توبه نشد هر چه که همّت کردم            من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی            بی‌حـیاتـر شده با نـفـس رفـاقـت کردم

رمضان است و دل از خواب نکندم افسوس            مثل هر سال من از لطف تو غفلت کردم

من از این فلسفۀ روضه از این فیض عظیم            به هـمین تـشنگـی ساده قـناعت کردم

روزه هم چشم مرا باز نکـرده، نکـند            عـادتـم بود اگر هـر چه عـبادت کردم

هر چه هـستم سـر دلـدادگی‌ام می‌مانم            روزه‌ام را فـقط افطار به تربت کردم

خـواستم از عـطـش روزه بـگـویم اما            از لب تشنه‌اش احساس خجالت کردم

روزه‌ام روضه شد و روضه مرا می‌کشدم            یـاد آن تـشـنه لب کرب وبلا می‌کشدم

من عبد روسیاهم دست مرا بگیرید            شرمنده از گناهم دست مرا بگیرید

از بس که دور گشتم از خانۀ حبیبم            گم گشته است راهم دست مرا بگیرید

عبد جمودالعینم از کـثرت معاصی            رفته زکف سپاهم دست مرا بگیرید

با زورقی شکسته خود را رساندم اینجا            تنهـا و بی‌پـناهـم دست مرا بگـیرید

آغوش خود گشودی اما فرار کردم            برگشته غرق آهم دست مرا بگیرید

وقتی که غیرتم رفت شوق عبادتم رفت            درمانده از گناهم دست مرا بگیرید

عهد شباب رفت و مویم سفید گشته            بی‌حد شد اشتباهم دست مرا بگیرید

شد آرزوی این دل ایوان طلای حیدر            غیر از نجف نخواهم دست مرا بگیرید

تنها ره نجاتم شش گوشۀ حسین است            بی‌کـربـلا تبـاهـم دست مرا بگـیرید

شبهای جمعه قلبم در روضۀ حسین است            گـریان قـتـلگـاهم دست مرا بگیرید

در آتش هـوا و هـوس دل سیـاه شد            ساعات عمر من همه خرج گناه شد

خیلی گناه کردم و خیلی عوض شدم            اوقـات خـوبِ زنـدگی من تـبـاه شد

خیلی دلت گرفته ازاین توبه‌های من            شرمنـده‌ام رفـاقـتـمـان نیـمه راه شد

خندید بر دورویی من نفـس بی‌حـیا            ذکرم همین که « اشهد ان لا اله» شد

اما به لـطـف سـفـرۀ مـاه مبـارکـت            این روزها خرابۀ دل رو به راه شد

شکر خدا که واشده با روضه، روزه‌ام            ذکـرم دم غـروب حـسین، آه آه، شد

هم لرزه‌ای به پیکر شمر لعین نشست            هم شرمگین ز فاطمه آن قتلگاه شد

باز هم نیـمۀ شب گـریه و آه آوردم            بـه درِ خـانـۀ تـو بــاز پــنـاه آوردم

روسیاهـم؛ نکـند تـوبۀ من رد بشود؟            واى بر من که فـقط بار گناه آوردم

مهربانِ دل من؛ رد مکنم از درِ خویش            من پشیمان شده‌ام روى سیاه آوردم

اشک هاى منِ بیچاره سراب است،ولى            دل خوش از اینکه به درگاهِ تو چاه آوردم

جان زهرا کمکم کن که گناهی نکنم            بـه درِ خـانـۀ تـو بــاز پــنـاه آوردم